ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈေတြ ေရာက္လာရင္
ဆင္းရဲေသာ
ေတာၿမိဳ႕ကေလး တစ္ၿမိဳ႕ တင္ဘတ္ကူး(timbuktu) အာဖရိက
ကုန္းတြင္းေခါင္ေခါင္မွာရွိသည္။ လူမသိ သူမသိေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ယူနက္စကို
အဖဲြ႕ႀကီးက ေစာင့္ေရွာက္မႈျပဳေနသည့္ ကမၻာ့အေမြအႏွစ္ စာရင္းဝင္ေဒသ ျဖစ္သည္။
၎ေဒသသည္ သူ႕အတိုင္းပစ္ထားလ်ွင္ သဲကႏၲာရ ျဖစ္သြားႏိုင္သည့္ အေျခအေန
ရွိေနသည္။
သို႔ေသာ္ ထို တင္ဘတ္ကူးၿမိဳ႕ကေလးသည္ တစ္ခါတုန္းက ဥေရာပႏွင့္
အာဖရိကတစ္ခြင္မွာ ေရပန္းစားသည့္ သူၾကြယ္ၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သည္။
အေၾကာင္းကေတာ့ ေရႊအႀကီးအက်ယ္ ထြက္ျခင္းပါပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့
ႏွစ္ေပါင္း ၆၀၀ ၇၀၀ေလာက္က အာဖရိကအတြင္းပိုင္း ေရႊေတြတအားထြက္တယ္ေဟ့ လို႔
ဥေရာပကုန္သည္ေတြၾကားေတာ့ ဘယ္ကထြက္သလဲ စံုစမ္းၾကတယ္။
ေျမထဲပင္လယ္ကမ္း႐ိုးတန္း ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ေတြကို ေရႊေတြကေတာ့ ေရာက္လာေနတာပဲ
ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကဘယ္လိုထြက္သလဲ မသိၾက။ တခ်ဳိ႕ကေျပာတယ္။ဒါ တင္ဘတ္ကူးကေလ ။
ဒါေပမယ့္ တင္ဘတ္ကူး ဘယ္နားမွာလဲဆိုေတာ့ ဟိုးအာဖရိက အတြင္းပိုင္းမွာေလာက္ပဲ
လို႔ပဲ ေျပာၾကတယ္။
ေရႊေတြဘယ္ေလာက္မ်ားတဲ့ အေၾကာင္း
ပါးစပ္ဒ႑ာရီေတြကလည္း ေျပာၾကတယ္။ မုန္လာဥပင္ကို ဆဲြႏႈတ္လိုက္ရင္
ဥေတြပါလာသလိုပါပဲ။ နည္းနည္းေလးယက္လိုက္တာနဲ႔ အခဲလိုက္ေတြ႕တာဆိုပဲ။
တခ်ဳိ႕ကက်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ အဲဒီမွာ ပုရြတ္ဆိတ္ေလးေတြ ရွိတယ္။ ဘာဆိုဘာမွ
ေက်ြးစရာလည္း မလိုဘူး။ တြင္းဝကေန ထိုင္ေစာင့္႐ံုပဲ။ အခ်ိန္တန္ေတာ့
ပုရြက္ဆိတ္ေတြဟာ တြင္းဝကို ေရႊေတြ တြန္းတင္ေပးၾကပါသတဲ့။
ေနာက္ဆံုးဒ႑ာရီကေတာ့ အမွန္ပါ။ အဲဒီမွာ ေျမတြင္းထဲပဲ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးရွိတယ္။
လူမည္းေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အာဖရိကအႏွံ႕မွာ ျမင္ရတဲ့ လူမည္းမ်ဳိးေတာ့
မဟုတ္ ။ အဲဒီလူမည္းေတြဟာ ဘာအဝတ္မွ မဝတ္ဘူး။ တြင္းထဲမွာေန တြင္းထဲမွာစားၿပီး
တြင္းထဲ ရွိသမ်ွေရႊ အကုန္ထုတ္ေပးသည္တဲ့။
ဘယ္ေလာက္ေရႊထြက္တဲ့ေနရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလို ေရႊတြင္းထဲ ငရဲခံရသူေတြ ရွိတတ္တာပဲ မဟုတ္လား။
ဒုကၡႀကီးမားစြာနဲ႔ သူတို႔ တြန္းတင္ထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ ေရႊေတြနဲ႔ ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ ခ်မ္းသာသြားၾကသူေတြက ဒုနဲ႔ေဒး။
အဲဒီ တင္ဘတ္ကူးဆိုတာ မာလီႏိုင္ငံဘုရင္ဧကရာဇ္ေတြရဲ႕ ေဒသထဲမွာရွိေတာ့ မာလီအာဏာပိုင္ေတြ ရဲ႕ အက်ဳိးအျမတ္ေတြေပါ့။
မာလီဧကရာဇ္ေတြရဲ႕ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ နာမည္အႀကီးဆံုး ဘုရင္ကေတာ့ အဲဒီ တင္ဘတ္ကူးမွာ နန္းစိုက္တဲ့ ဘုရင္မူဆာ ပါပဲ။
ဘုရင္မူဆာ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာသလဲဆိုရင္ ခရစ္ႏွစ္ ၁၃၂၄ မွာ မူဆာဟာ မကၠာကို
ဝတ္ျပဳခရီးထြက္ေတာ့ အီဂ်စ္ျပည္မွာ ၃လ ေနထိုင္သြားသတဲ့။ သူခရီးထြက္ေတာ့
လမ္းမွာသံုးဖို႔ ယူသြားတဲ့ ေရႊအခ်ိန္ဟာ ကုလားအုတ္တစ္ေကာင္ကို ေရႊေပါင္ခ်ိန္
၃၀၀ တင္ၿပီး အဲဒီလို ေရႊ ၃၀၀ ေပါင္ပါတဲ့ ကုလားအုတ္ အေကာင္တစ္ရာပါသတဲ့။
အီဂ်စ္ျပည္မွာ သူေနသြားတဲ့ ၃ လ ဟာ အီဂ်စ္က လူေတြအတြက္ေတာ့ မ်ဳိးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိန္းသိမ္းလာၾကတဲ့ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္ပါပဲ။
အီဂ်စ္ဘုရင္ကိုလည္း လက္ေဆာင္ပ႑ာေတြေပး ဘာသာေရးအတြက္ေတြလည္း လွဴ။
သူျပန္ေတာ့ စရိတ္ျပတ္သြားလို႔ ေခ်းငွားေတာင္ လာရေသးသတဲ့။
ဒီေခတ္သူေဌးေတြသံုးတာေတာ့ မူဆာက ေဆာရီးပဲလို႔ ေျပာမယ္။
ေရႊေတြအီဂ်စ္မွာ
အဲဒီေလာက္ေဝမ်ွေပးကမ္းသံုးျဖဳန္းပစ္ၿပီး သူလည္း အီဂ်စ္ကထြက္ေရာ အီဂ်စ္မွာ
ေရႊေစ်း ေလးခ်ဳိးတစ္ခ်ဳိးေလာက္အထိ ေစ်းေတြထိုးက်သြားေတာ့တာပဲ။
အဲဒီ မာလီ ။ ဒီေန႔အထိလည္း မာလီမွာ ေရႊေတြထြက္တုန္းပါပဲ။ ၂၀၀၈ စာရင္းအရ
မာလီဟာ ေရႊထုတ္လုပ္မႈမွာ ကမၻာ့အဆင့္ ၈ ရွိပါတယ္။ ေရႊေတြလည္းထြက္ေနဆဲ
ထြက္မယ့္ေရႊေၾကာအသစ္ေတြလည္း ရွိေနဆဲပါ။
ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔
မာလီကို ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကားဖူးမွာပါ။ သိပ္တိုးတက္ သိပ္ခ်မ္းသာတဲ့ႏိုင္ငံလို႔
ဒီဇာတ္လမ္းေၾကာင့္ထင္လိမ့္မယ္။ဒါေပမယ့္ မာလီက ေရႊတူးေဖာ္ေရးကုမၸဏီေတြဟာ
ႏိုင္ငံျခားသားႀကီးပဲ။
ဟိုတေလာကပဲ မာလီမွာ စစ္ဗိုလ္က အာဏာသိမ္းလို႔ ျပင္သစ္က ဝင္ႏႊာရေသးတယ္။
ဒ႑ာရီထဲက ပုရြတ္ဆိတ္ေတြလို မာလီျပည္သူအမ်ားစုကေတာ့ ဒီေန႔အထိ ေရႊပံုႀကီးေပၚက လူမဲြေတြပါပဲခင္ဗ်ာ။
(ဆရာေဖျမင့္ - ဘာၾကာင့္ဒီမိုကေရစီ လိုခ်င္ရသလဲမွ အမ်ားစု ကူးခ်သည္)
No comments:
Post a Comment