သူ႕ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေဆာင္ေတြဟာ အေမွာင္ထဲမွာ ေမြးဖြားလာၾကၿပီး အလင္းေရာင္ကို ရွာေဖြၾကသူေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေဂၚကီရဲ႕ ဝတၳဳအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေအာက္တန္းအလႊာ အေၾကာင္းကို ေရးတာမ်ားပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ အေမ ဆိုတဲ့ ဝတၳဳဟာ ကမၻာေက်ာ္ပါပဲ။ ေအာက္တိုဘာေတာ္လွန္ေရးမတိုင္မီ ဇာဘုရင္လက္ထက္ စက္႐ံု အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေမဘဝကို ေဖာ္ျပထားတဲ့ အေမဝတၳဳဟာ သ႐ုပ္ပါလြန္းေတာ့ အဲဒီအေမဟာ တစ္ကမၻာလံုးက အလုပ္သမားလူတန္းစားေတြရဲ႕ အေမ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဂၚကီရဲ႕ ဝတၳဳေတြေကာင္းရျခင္းအေၾကာင္းကေတ
ေဂၚကီဟာ ၁၀ ႏွစ္သားေလာက္မွာ အိမ္ကထြက္ခဲ့ရၿပီး အိမ္ေစလုပ္ခဲ့ရတယ္။ အိမ္ေစဘဝမွာ တစ္ေန႔ ၁၄-၅ နာရီေလာက္အလုပ္လုပ္ရၿပီး အိပ္ခ်ိန္က ၄ -၅ နာရီေလာက္ပဲရွိပါသတဲ့။ အဲဒီအထဲ သူက စာဖတ္ဝါသနာပါေတာ့ ညဆိုစာေတြဖတ္ပါတယ္။ အိမ္ရွင္က ဖေယာင္းတိုင္ ကုန္တယ္ဆိုၿပီး ျငဴစူလို႔ လထြက္ခ်ိန္မွာ လေရာင္ထဲ ေၾကးလင္ပန္းေထာင္ၿပီး အဲဒီကလာတဲ့ အလင္းနဲ႔ စာဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။
လုပ္ခဲ့ရတဲ့ အလုပ္ေတြဆိုတာလည္း သေဘာၤေပၚမွာ ပန္းကန္ေဆးသမား ငွက္ခတ္သမား မုန္႔ဖုတ္သမား ဘဝ အေတာ္ေလးစံုပါတယ္။
က်ေနာ္အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ ဂ်က္လန္ဒန္ရဲ႕ စကားရွိပါတယ္။
လူမႈေရးဘဝဟာ လူမႈေရး အသိကိုျပဌာန္းတယ္တဲ့။
ေဂၚကီဝတၳဳ ဇာတ္လမ္းေတြဟာ ဘဝေပးေတြပါပဲ။
ဆန္ကဲြပဲစားေနရတဲ့ လူတစ္ခ်ဳိ႕ေရွ႕မွာ သူ႕ေခြးႀကီးဟာ ဆန္ေမႊးပဲ စားတယ္လို႔ ညည္းတဲ့ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ကို က်ေနာ္ျမင္ဖူးပါတယ္။
ေလာကႀကီးဘာမွားေနလဲဆိုတာ စာေရးဆရာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား အေျဖရွာၾကတယ္။ လူတစ္ေယာက္မွာရွိတဲ့ ေမြးရာပါတာဝန္ကို လူတစ္ေယာက္ ထမ္းေဆာင္တာပါပဲ။
(ေဂၚကီႏွင့္ပတ္သက္၍ ဆရာျမသန္းတင့္၏ ႏိုင္ငံတကာ စာေပ႐ႈခင္းမွ ကူးယူပါသည္)
No comments:
Post a Comment